Onze Ford Ranger begint na vier dagen al aardig de kuren van zijn baasjes over te nemen, want ook hij is stilaan niet langer vies van een stoffig snoetje en weet aardig wat drank te verzetten. Tanken
is dus onze eerste opdracht en bovendien een ware zoektocht, want een tankstation inclusief Carestel blijkt in Namibië nog een gat in de markt te zijn. Het vredige plaatsje Sossheim op onze route
richting Aus is straks de fiere bezitter van een tankstation. Of wat daar bij aankomst voor door moet gaan. Een twee meter hoog geplaatste dieseltank, een veredelde tuinslang en een tankpistool zijn
de iets minder moderne versie van wat we gewend zijn in Belgie. Met VISA betalen komt bij dit zicht niet eens in je op. Het is trouwens de kok van het aanpalende hotel die ons helpt. En alweer willen
de Namibiërs hun eerlijkheid bewijzen. Om aan te tonen dat de tank vol is, steekt hij zijn vinger in de naftbak. 'Full' zegt hij met brede glimlach, 'fool' denken wij. Een blik naar elkaar bevestigt
alvast dat we vanavond elders eten. Rond het middaguur komen we aan in Aus, alweer het summum van natuurschoon. Onderweg komen we flink wat beestjes tegen, maar we willen snel naar Klein Aus Vista
Eagles Nest, de lodge met het meest spectaculaire zicht van allemaal, gelegen aan de voet van de Namib woestijn. Van op je terras heb je een adembenemend zicht over de woestijn. Alleen op de wereld,
zo lijkt het wel. We besluiten een Mountain Desert Hiking te maken, een tocht door de snikhete woestijn en met een beklimming tot 1450m op de rotsen. Vooral de afdaling blijkt een beproeving en zeker
wanneer Kurt op respectabele hoogte plots begroet wordt door een slang. Zoals het vrouwen op de weg betaamt hebben Martine en Lesley op dat moment al voor een alternatieve route gekozen. Een goed
bewaard geheim is dat ik een panische angst heb voor krokodillen, slangen en oude vrouwen met eksterogen. Niet noodzakelijk in die volgorde en dus gaat de handrem op vanaf het moment dat ik de
sissende schuiver zie. Stokstijf blijven staan was het devies bij de cheeta, nu gebeurt het automatisch. Met een flinke omweg bereiken we uiteindelijk de voet van de rots. De girlpower heeft het
gehaald, want zij staan reeds bij onze lodge. De beloning volgt met een goeie Tafel Lager en de eerste slok is amper binnen of we krijgen een gratis show opgevoerd door een vijftal aapjes die plots
op 50 meter van ons terras kamperen. Puur amusement is het. We komen steeds meer in de wereld van de dieren. Vanavond volgt in onze lodge nog een barbecue van lam, steak en orix. Pure ontspanning en
genot en ver weg van de bewoonde wereld. Een rit van 14km hebben we overigens achter de rug om aan internet te geraken. We pikken ons ontbijt voor morgen ook al mee. Maar eerst nog genieten van een
zalige avond...
Toffe dag, vol natuurschoon ..... Drie weken samen op vakantie. Het kan niet altijd peis en vree zijn. En jawel, gisteren is de eerste oorlog gevoerd: de strijd om het internet! Take it easy. Slow my
friend. De African way of life trekt zich helaas ook in de Namibische telecomsector door. Hoe de Afrikanen ooit aan hun toegelaten maandelijks te verbruiken megabytes geraken is ons een raadsel. Maar
wij willen gretig ons deel happen en liefst geen overuren kloppen. Guy moet foto's uploaden, Martine wil de pas aangeleverde meubels van zoonlief en eega bekijken en beoordelen. Kurt zijn tekst moet
nog door. Enkel Lesley, in wiens hand de smartphone bij momenten nochtans lijkt vastgeroest in Belgie, heeft zich al helemaal aangepast aan haar nieuwe omgeving. Een Windhoek Lager schroeft de
arbeidsvreugde op en brengt vers geduld. De tekst en een paar foto's vinden toch hun weg 'worldwide' Er kan een streep onder dag twee getrokken worden. Of nog niet helemaal. Op onze terugweg naar
onze kamer volgt in de Afrikaanse nacht nog een confrontatie met enkele wilde dieren. Oef, ze verlenen ons vrije doorgang. Van verbazing vergeten we zelfs een foto te nemen. Vanochtend komen we alle
vier blij gezind uit onze luxe-grot gekropen. Toegegeven, de ene al wat later als de andere. Op weg naar het ontbijt volgt een eerste attractie. De tuinman heeft een reuze leguaan (en reuze is heus
niet overdreven) bij de staart gevat en poseert gretig met het door stress verlamde beestje. Het ontbijt gaat vlot binnen. En dan naar de Fish River Canyon, de op een na grootste canyon ter wereld.
Al bestaat daar enige discussie over en zou er mogelijk in Mexico toch nog een groter exemplaar bestaan. Hoe dan ook, wij kunnen ons tevreden stellen met het gerecht dat op ons bord wordt geserveerd.
De canyon oogt indrukwekkend en een stevige wandeling levert oog en lens schitterende beelden op. We wagen ons even aan het begin van de Hiking Trail, een tocht van 88km waar doorgaans vijf dagen
over wordt gedaan. De tijd ontbreekt ons, laten we zeggen, om het hele parcours op een drafje uit te lopen... In de late namiddag gunnen we onszelf een half dagje vrij. Canyon Lodge heeft een
prachtige tuin met zwembad, helemaal ingebouwd te midden van metershoge rotsen. Een prachtige plaats om te vertoeven en het zou sneu zijn deze links te laten liggen. De Afrikaanse oven geeft 's
namiddags bovendien zo'n 35 graden aan. Een verfrissing in het water, even wegdutten in de schaduw en een Finest Tafel Lager (jawel, we zijn niet bij ons eerste lief, de Windhoek Lager, gebleven)
maken het allemaal heel draaglijk. De sundowner volgt op ons terras. Weeral een dag gaat voorbij. Wat gaat het snel en we zijn nog zo gulzig naar nieuwe dingen. Morgen volgt een tocht van 306km naar
Klein Aus, waar we gast zijn in wat wellicht onze meest spectaculaire Lodge moet worden, Klein Aus Vista Eagles Nest. We verblijven er twee dagen en zullen er de spookstad Kolmanskop en Luderitz
bezoeken. Een tocht met de mountainbike en een ware woestijnrit worden de volgende activiteiten. Wellicht kunnen we er pas maandag over berichten, want voorziening van internet staat in Klein Aus nog
op het TO DO lijstje.
Vanochtend 6.30u. De grote vijand roert zich: de klokradio. Donderdag, werk, hemd, das. Of nee toch, waren we niet in Afrika? Onze lodderogen zorgen voor de bevrijding. Zand, gras, bomen bezet door
de weaverbirds (zo noemt dat gevogelte hebben we ons een dag eerder wijs laten maken). Zover we kunnen zien. De deur van onze lodge open. Het terras, al volledig ingepalmd door de zon, nodigt uit.
Vijf minuten genieten van wat drie weken lang ons decor zal worden... En mijmeren over gisteren. Waar waren we gebleven? Na dat vreemde kofferverhaal mocht de stoom er even af. Koffie en gebak als
uitgelopen vieruurtje, gevolgd door de eerste Windhoek Lager. Een plaatselijk biertje dat vlot de weg door de keel vindt. Eentje maar, want alertheid is op zijn plaats. Zo dadelijk gaan we ons wagen
aan cheeta's feeding. We krijgen duidelijke instructies van onze zwarte vrienden die de twijfels in de ogen van hun blanke broeders met hun beste witte tanden glimlach beantwoorden. Allemaal goed en
wel, maar het blijkt niet Felix de kat te zijn die ons komt verwelkomen. Drie mannelijke cheeta's komen onze richting uitgewandeld en net op dat moment worden we vriendelijk verzocht de hoge jeep te
ontstijgen. Gevoel voor timing hebben ze wel die Afrikanen! De Guldentopsen nemen het voortouw. We hebben ook een eer hoog te houden. Onze stamboom heeft ons recent geleerd dat we uit een familie van
struikrovers afstammen. Dapper zijn is dus de boodschap. Maar Martine en Lesley blijven niet achter. We mogen niet gehurkt foto's nemen en moeten stokstijf blijven staan als de cheeta's met gerichte
blik en stevige tred recht op ons afwandelen. Ze komen louter op verkenning, heet het, maar het is tegelijk akelig, spannend en ongelofelijk avontuurlijk. Ze dagen uit, maar doen ons niks. Wat later
krijgen ze hun dagelijkse 4kg vlees. En kunnen wij foto's nemen van op een goeie meter afstand samen met hen. De interesse in ons is compleet weg wanneer het diner wordt geserveerd. Geen onbekend
gevoel... Onze overweldigende belevenis spoelen we door met een schitterende sundowner. We worden naar een pittoreske locatie gevoerd waar rode duinen en groen elkaar afwisselen en kijken er met een
lekker glas witte wijn in de hand naar de ondergaande zon. Afrika op z'n best. Nadien volgt nog een diner in open lucht met een aangenaam brandend vuurtje dicht in de buurt. Nog een koffietje en een
laatste Windhoek Lager voor de mannen om het af te leren en dan is het bedtijd. Lesley en Martine hebben op dat moment het goede voorbeeld al gegeven. Maar goed het is intussen ochtend, weet je wel
(u kan nog volgen?). En er ligt werk op de plank. Een tocht van 480km. We verlaten de Kalahari. Met de juiste koffers. Leren uit je fouten. Geen te onderschatten kwaliteit. Het ontbijt smaakt, de
laatste hand wordt gelegd aan de foto's van gisteren. En dan, onze Ford Ranger in met de snuit richting Keetmanshoop en als eindbestemming de Canyon Lodge. Dat wordt onze tweede thuis. We houden een
tussenstop in het Kokerboomwoud, een zeldzame boom die meestal alleen staat, maar in Keetmanshoop in kudde leeft. Leuke foto's levert het op en tussen de stenen ontdekken we ook enkele kleine
beestjes. En dan in de buurt even halt houden in het aanpalende Giants Playground. In de buurt ja, maar waar nu weer precies? Onze dames hadden kennelijk meer oog gehad voor de charmante
Zuid-Afrikaanse receptionist dan voor zijn wegbeschrijving van beide bezienswaardigheden. Wie niet horen wil, moet voelen. Martine en Lesley worden terug op de brabbelende Zuid-Afrikaan afgestuurd.
Daar krijgen ze een uitbrander: 'Til je arm op. Kan ik zien of je blond bent. Je zegt daarstraks wel ja, maar je hebt niet geluisterd', spot de man. Als volleerde GPS'en komen ze de Ranger ingestapt
en wat later staan we inderdaad tussen een zee van stenen in Giants Playground. Rotsen opgebouwd uit grote LEGO blokjes, zo lijkt het wel. Picknick houden we tussendoor in ons woud, maar rond 15u
gaat de voet terug op het gaspedaal. Er zijn nog flink wat kilometers te happen, veelal op zand- en gravelwegen. Zo'n 70 km/u is dan het maximum om het allemaal veilig te houden. En dat doen we. Rond
half zes komen we in aan in de Canyon Lodge. Traditioneel worden we begroet met een glaasje vers fruitsap. Een mooi gebaar, maar lichaam en geest vragen stilaan om iets meer. De fles champagne die
Guy en Kurt gisteren uit de supermarkt hadden meegesmokkeld, vraagt stilaan om een vreedzame onthoofding. Genieten op ons terrasje van Franse bubbels in de zon. Een schitterend decor is ons deel. Een
paradijs tussen de rotsen, kamers in de vorm van grotten. Uniek en bijzonder. De avond belooft weer mooi te worden. Hoe die verder verlopen is en alles over onze tocht naar de imposante Fish River
Canyon, de tweede grootste Canyon ter wereld, volgt morgen.
Dinsdag 7 oktober. Eindelijk. De lang verwachte trip naar Namibië kan beginnen. Afspraak om 12.30u Guldentops tijd. In wezen 13u dus. De aanpassing aan The African way of life is meteen ingezet.
Drie weken lang geen ziekenhuizen of banken. Back to basics. Life is beautiful. Eerste halte: de luchthaven van Frankfurt. Alles loopt gesmeerd. En ja, het is onze eerste reis niet. Uiteraard moet
het flesje cola eerst leeg, tuurlijk kom je niet aan met scherpe voorwerpen aan de veiligheidscontrole! Of toch, Guy en Martine laten meteen zien dat we van de Galliërs afstammen. Met twee zakmessen
in de hand gaan ze de agenten te lijf! Geen gezever. Een door en door vriendelijke zwarte medemens probeert hen nog op andere gedachten te brengen en hen terug richting check-in te praten.
Tevergeefs. De messen reizen mee af naar Namibië. Op onze manier... Daarmee is de eerste hindernis genomen. En de volgende zou een makkie worden. De tien uur durende vlucht is een meevaller. We
worden in de watten gelegd door het mooi ogend personeel van Air Namibia. Het oog wil ook wat. Stukjes slapen en een hele rustige vlucht. Om 6u woensdagochtend zetten we voet aan grond in Windhoek.
Wat later zijn we de fiere bezitter van een Ford Ranger. Om te bewijzen dat de tank helemaal vol is laten ze onze naftbak aan de pomp gewoon overlopen. Eerlijk volkje, die Namibiërs. Maar wat blijkt
weinig later. Afrikanen zijn verdorie averechtse mensen. Het stuur rechts, rijden doen we naar goed vermogen links. Richtingaanwijzers worden gedurig ruitenwissers, maar voor het overige wordt een
nagenoeg foutloos parcours afgelegd. Centrum Windhoek. We nemen er wat later een stevig ontbijt in het zonnetje. Eggs and bacon and a cup of coffee. We zijn er klaar voor. Nog even langs de lokale
supermarkt om water in te slaan. De tochten beloven soms lang te worden. En ja, we gaan niet heilig doen. Het mandje bevat ook rode en witte wijn, champagne zowaar en Windhoek lager. Niet voor in de
auto uiteraard, wel goed voor de avond. Vooruitziend zijn is ook op reis geen slechte eigenschap! Na 317 km komen we aan op onze eerste bestemming. Jaja, veelal via asfaltwegen maar ook de eerste
gravelwegen. Als volleerde tennissers mag ook dat geen probleem zijn. De bestemming is onze eerste lodge: Bagatelle Kalahari Game Ranch. Bereiken doen we onze eerste thuis om circa 14.30u. Op zijn
tijd. In de auto zijn de eerste slachtoffers ook gevallen. Nood aan wat slaap, maar vooral een verfrissende douche. Die komt er aan. Bagatelle blijkt idyllisch. Helemaal in Afrika zitten we. Out of
Africa, het bestaat echt. Nu snel de reiszakken open. Open zeg ik. Open nu!!! Het cijferslot dat al zo vaak welwillend was, weigert dienst. Niet ten onrechte. In de kamer van Kurt en Lesley staat een
verkeerde koffer. Verbetering: de koffer is dezelfde, de rechtmatige eigenaar werd met een andere naam geboren. Een Belgische naam. Toch al iets. Een race van lodge naar receptie en een resem
telefoons is het gevolg. Niks koffer, nergens koffer. Ook niet meer op de luchthaven. En dan landt plots de geluksfee op onze schoot... Een Belgisch koppel op weg naar de receptie, want...ze hebben
de verkeerde koffer bij!!!! Het ongelofelijke blijkt toch waar. Onze 'verkeerde' koffers liggen in een land dat 50x zo groot is als België op twintig meter broederlijk naast elkaar. Eind goed, al
goed... Het bleek maar een bagatel! Vanavond gaan we nog cheeta's voederen en genieten van een sundowner. En dan een heerlijk diner buiten aan het vuur en op tijd ons nest in. Morgen trekken we naar
de Fish River Canyon en gaan we voor 480 km en ongetwijfeld...nieuwe verhalen. foto's volgen later vanavond ....
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens onze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we geweest zijn ! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind
je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de
rechter kolom.
Wij zien jullie graag terug op onze reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
