Wanneer we elkaar rond 7 uur aan de ontbijttafel ontmoeten zijn de oogjes klein. In Waterberg Wilderness leven meer dan 50000 insecten en dat deed ons besluiten ramen en deuren de ganse dag potdicht te houden. Toegegeven, we hebben in de voorbije weken betere ideeën gekend. Bloedheet was het toen we tussen ons muskietennet kropen zonder airco of ventilator in de buurt. Slapen verloopt met meer downs dan ups en dat laat zich gevoelen. En toch, we moeten een uur later reeds aan de slag. Er ligt immers flink wat klimwerk op ons te wachten tijdens de drie uur durende guide walk, die ons naar het hoogste punt van Waterberg Plateau zal brengen. Het is een redelijk stevige tocht en zeker de laatste meters naar het hoogste punt zijn niet voor broekjes. We moeten nog een kloof van zo'n drie, vier meter afgrond over via wat uitstekende rotsstenen. Het lukt en de beloning is een magnifiek uitzicht. Echt genieten is het. Wie naar beneden kijkt, ziet tegen een diepte van een paar honderd meter aan. En dan de harde realiteit: we moeten nog terug over onze kloof. Guy gaat er gezwind over, maar bij de andere drie heerst er toch een gevoel van opluchting wanneer ons spelletje schipper mag ik over varen is gelukt. De tocht is verder leerrijk, zeker ook voor wie interesse toont in het verschil van uitwerpselen tussen de witte en de zwarte neushoorn. Er wordt ons geen detail bespaard. Het is bijna middag wanneer we terug onze lodge bereiken. De weinige slaap proberen we in te halen met wat rusten onder een prieeltje. Een Windhoek Lager en een harde strandstoel (het lijkt wel een overblijfsel van het Namibische leger) komen er aan te pas. Toeval of niet: rond 15u zijn we allemaal klaar wakker. Dan wordt er in Waterberg Wilderness lodge cake en thee geserveerd en dat is ons gisteren bevallen. Het is ook de energie voor onze tweede tocht, die twee uur in beslag zal nemen en in de Tour de France gerust een lichte bergrit zou genoemd worden. Rond 18u zijn we terug ter plekke. Na een uitgebreide sundowner (niet-alcoholisch voor Lesley remember gisteren) reppen we ons voor het laatste avondmaal. Lesley belooft straks nog even het Nieuwe Testament ter hand te nemen, dus misschien mogen we ons morgen op de slotdag nog wel aan iets verwachten. Wanneer we het restaurant binnen komen is het eerste half mirakel alvast een feit. De mensen waarmee we op de eerste dag de koffers hebben uitgewisseld, zitten er doodleuk te eten. Samen uit, samen thuis....