Voor mannen met een hoog machogehalte zijn Afrika en zeker ook de wildernis geen ideaal gebied om extra vertrouwen op te doen. Zo kregen we gisteren te horen dat het derde achterbeen van een volwassen mannelijke olifant gemiddeld 60kg weegt. Om de fauna en flora even te vervolledigen produceert de slurfenman dagelijks zo'n 50kg mest. Het zijn cijfers die ons te binnen schieten wanneer we Etosha Park definitief de rug toekeren en richting Waterberg Wilderness trekken. Twee primaire behoeften hebben we bij ons vertrek: tanken en opnieuw aan cash geld geraken. In België zou je als man niet ongelukkig zijn als de vrouw des huizes je louter dat TO DO lijstje meegeeft, maar in Afrika kan het heus wel een opdracht zijn. Niettemin, na meer dan 150km is ons lijstje afgevinkt. Een blik op de kilometerteller geeft aan dat we tegen zondag meer dan 4000km in onze Ford Ranger hebben doorgebracht. We stoppen ergens in een dorpje, waar we in de plaatselijke Spar (jawel Spar) nog wat drank inslaan voor het aperitief vanavond. Bij Lesley begint de vermoeidheid kennelijk te wegen, want geheel tegen haar natuur in haalt ze een fles alcoholvrije Vonkelwijn uit het rek. Als straf zal ze ze morgen zelf moeten opdrinken. Het is al namiddag wanneer we Waterberg Wilderness bereiken, een oord van absolute rust en een correcte afsluiter. Hier zullen we verblijven tot we zondag terug naar Windhoek trekken. Op het plaatselijke terras bekomen we even van onze lange rit, terwijl een vijftal aapjes ons toejuichen van op afstand. We zijn opnieuw verbonden met de buitenwereld en eerlijk, iedereen gaat meteen te keer op gsm of tablet. Wat later staan we echter startensklaar voor een wandeling van circa anderhalf uur. We zijn deze keer op onszelf aangewezen, maar de tocht verloopt aanvankelijk uitstekend. We krijgen heel veel aapjes te zien die zich in de meest gekke poses laten fotograferen. Alles van het gekke diertje wordt op foto gezet, maar wat we niet door hebben is dat de monkeys ons omsingelen. We wachten rustig af, gaan gewoon rechtdoor en ja, krijgen vrije doorgang. Enkele hele jonge aapjes tussen de struiken maken nog wat gekke gebaren in onze richting. De rest van de tocht verloopt zonder incidenten,. Guy en Kurt stappen nog het zwembad in de wildernis in en nadien houden we vast aan een intussen stevig vastgeroeste traditie: een uitgebreid aperitief bij de ondergaande Afrikaanse zon. Nadien volgt nog een heel lekker en gevarieerd avondmaal. Iedereen wil het hier absoluut naar onze zin maken en dat lukt. We kruipen tijdig onder de lakens. Morgen trekken we om 8u immers alweer met een gids de wildernis in.