Vanochtend 6.30u. De grote vijand roert zich: de klokradio. Donderdag, werk, hemd, das. Of nee toch, waren we niet in Afrika? Onze lodderogen zorgen voor de bevrijding. Zand, gras, bomen bezet door de weaverbirds (zo noemt dat gevogelte hebben we ons een dag eerder wijs laten maken). Zover we kunnen zien. De deur van onze lodge open. Het terras, al volledig ingepalmd door de zon, nodigt uit. Vijf minuten genieten van wat drie weken lang ons decor zal worden... En mijmeren over gisteren. Waar waren we gebleven? Na dat vreemde kofferverhaal mocht de stoom er even af. Koffie en gebak als uitgelopen vieruurtje, gevolgd door de eerste Windhoek Lager. Een plaatselijk biertje dat vlot de weg door de keel vindt. Eentje maar, want alertheid is op zijn plaats. Zo dadelijk gaan we ons wagen aan cheeta's feeding. We krijgen duidelijke instructies van onze zwarte vrienden die de twijfels in de ogen van hun blanke broeders met hun beste witte tanden glimlach beantwoorden. Allemaal goed en wel, maar het blijkt niet Felix de kat te zijn die ons komt verwelkomen. Drie mannelijke cheeta's komen onze richting uitgewandeld en net op dat moment worden we vriendelijk verzocht de hoge jeep te ontstijgen. Gevoel voor timing hebben ze wel die Afrikanen! De Guldentopsen nemen het voortouw. We hebben ook een eer hoog te houden. Onze stamboom heeft ons recent geleerd dat we uit een familie van struikrovers afstammen. Dapper zijn is dus de boodschap. Maar Martine en Lesley blijven niet achter. We mogen niet gehurkt foto's nemen en moeten stokstijf blijven staan als de cheeta's met gerichte blik en stevige tred recht op ons afwandelen. Ze komen louter op verkenning, heet het, maar het is tegelijk akelig, spannend en ongelofelijk avontuurlijk. Ze dagen uit, maar doen ons niks. Wat later krijgen ze hun dagelijkse 4kg vlees. En kunnen wij foto's nemen van op een goeie meter afstand samen met hen. De interesse in ons is compleet weg wanneer het diner wordt geserveerd. Geen onbekend gevoel... Onze overweldigende belevenis spoelen we door met een schitterende sundowner. We worden naar een pittoreske locatie gevoerd waar rode duinen en groen elkaar afwisselen en kijken er met een lekker glas witte wijn in de hand naar de ondergaande zon. Afrika op z'n best. Nadien volgt nog een diner in open lucht met een aangenaam brandend vuurtje dicht in de buurt. Nog een koffietje en een laatste Windhoek Lager voor de mannen om het af te leren en dan is het bedtijd. Lesley en Martine hebben op dat moment het goede voorbeeld al gegeven. Maar goed het is intussen ochtend, weet je wel (u kan nog volgen?). En er ligt werk op de plank. Een tocht van 480km. We verlaten de Kalahari. Met de juiste koffers. Leren uit je fouten. Geen te onderschatten kwaliteit. Het ontbijt smaakt, de laatste hand wordt gelegd aan de foto's van gisteren. En dan, onze Ford Ranger in met de snuit richting Keetmanshoop en als eindbestemming de Canyon Lodge. Dat wordt onze tweede thuis. We houden een tussenstop in het Kokerboomwoud, een zeldzame boom die meestal alleen staat, maar in Keetmanshoop in kudde leeft. Leuke foto's levert het op en tussen de stenen ontdekken we ook enkele kleine beestjes. En dan in de buurt even halt houden in het aanpalende Giants Playground. In de buurt ja, maar waar nu weer precies? Onze dames hadden kennelijk meer oog gehad voor de charmante Zuid-Afrikaanse receptionist dan voor zijn wegbeschrijving van beide bezienswaardigheden. Wie niet horen wil, moet voelen. Martine en Lesley worden terug op de brabbelende Zuid-Afrikaan afgestuurd. Daar krijgen ze een uitbrander: 'Til je arm op. Kan ik zien of je blond bent. Je zegt daarstraks wel ja, maar je hebt niet geluisterd', spot de man. Als volleerde GPS'en komen ze de Ranger ingestapt en wat later staan we inderdaad tussen een zee van stenen in Giants Playground. Rotsen opgebouwd uit grote LEGO blokjes, zo lijkt het wel. Picknick houden we tussendoor in ons woud, maar rond 15u gaat de voet terug op het gaspedaal. Er zijn nog flink wat kilometers te happen, veelal op zand- en gravelwegen. Zo'n 70 km/u is dan het maximum om het allemaal veilig te houden. En dat doen we. Rond half zes komen we in aan in de Canyon Lodge. Traditioneel worden we begroet met een glaasje vers fruitsap. Een mooi gebaar, maar lichaam en geest vragen stilaan om iets meer. De fles champagne die Guy en Kurt gisteren uit de supermarkt hadden meegesmokkeld, vraagt stilaan om een vreedzame onthoofding. Genieten op ons terrasje van Franse bubbels in de zon. Een schitterend decor is ons deel. Een paradijs tussen de rotsen, kamers in de vorm van grotten. Uniek en bijzonder. De avond belooft weer mooi te worden. Hoe die verder verlopen is en alles over onze tocht naar de imposante Fish River Canyon, de tweede grootste Canyon ter wereld, volgt morgen.