Dag 19: Einde van een schitterend verhaal

And now, the end is near... We begeven ons rond 8.15u een laatste keer naar het ontbijt in Namibië. . De zon is dan al behoorlijk van de partij, alsof we nog een keer extra verwend moeten worden. Het dreigen wellicht de laatste noemenswaardige zonnestralen te worden die we in maanden zullen happen. Het ontbijt verloopt nog trager dan de voorbije weken. Deels omdat we ongewild aangepast geraken aan het Afrikaanse ritme, anderzijds ook omdat we zeker vandaag niet gebeten zijn door de tijd. Het is precies 10u wanneer we Waterberg Lodge verlaten. Als de samenvatting moet zijn dat Namibië staat voor ongerept natuurschoon en vriendelijke, goedlachse en hulpvaardige mensen, dan was Waterberg de gepaste slotceremonie. We begeven ons in een propere (Guy heeft hem gisteren nog een douche gegeven) Ford Ranger meteen in de richting van Windhoek, waar we straks het vliegtuig zullen nemen. Onderweg stoppen we nog op een plaatselijk marktje, maar dan rijden we verder naar een lodge nabij de luchthaven. We eten en drinken er wat en rusten aan het zwembad even uit in het vooruitzicht van een lange tocht terug. Het is rond 19u wanneer we onze Ford Ranger inleveren op de luchthaven. Dat gebeurt zonder al te veel problemen, ook al had het baasje de afgelopen drie weken nog enkele kleine mankementen opgelopen. Maar de Namibiërs hebben andere katjes te geselen. Op de schermen in de luchthaven wordt de Engelse topper tussen Manchester United en Chelsea uitgezonden en dat geniet bij het aanwezige personeel de hoogste prioriteit. Zeker United is bijzonder 'hot' in Namibië en wanneer Van Persie in de 94ste minuut de gelijkmaker lukt krijgen we nog wat Afrikaanse vreugdedansjes geserveerd. Rond 20u komt er opnieuw wat leven op gang. Goed anderhalf uur later staan we aan de start van een vlucht van tien uur en 30 minuten. Alle vier proberen we ons te prepareren om enkele uren de slaap te kunnen vatten. Guy en Kurt grijpen naar de rode wijn, die gretig wordt bijgevuld. Het blijkt een beproefde methode, want het is de gezagvoerder die ons om 5u vanochtend via de luidsprekers wekt. Zoals voorzien staan we om 6.55u aan de grond in Frankfurt. Van daaruit volgt nog een rit richting Lier van meer dan drie uur. Het is middag wanneer we opnieuw ons eigen huisje binnen stappen. Met heel wat onvergetelijke avonturen en belevenissen in de achterzak. Bedankt Namibië voor zoveel variatie en gemeende gastvrijheid. En bedankt jullie allemaal om onze verhalen dagelijks zo massaal te volgen. Wij vonden het alvast erg fijn!

Lesley, Martine, Guy en Kurt

Dag 18: Zonder slaap de afgrond tegemoet

Wanneer we elkaar rond 7 uur aan de ontbijttafel ontmoeten zijn de oogjes klein. In Waterberg Wilderness leven meer dan 50000 insecten en dat deed ons besluiten ramen en deuren de ganse dag potdicht te houden. Toegegeven, we hebben in de voorbije weken betere ideeën gekend. Bloedheet was het toen we tussen ons muskietennet kropen zonder airco of ventilator in de buurt. Slapen verloopt met meer downs dan ups en dat laat zich gevoelen. En toch, we moeten een uur later reeds aan de slag. Er ligt immers flink wat klimwerk op ons te wachten tijdens de drie uur durende guide walk, die ons naar het hoogste punt van Waterberg Plateau zal brengen. Het is een redelijk stevige tocht en zeker de laatste meters naar het hoogste punt zijn niet voor broekjes. We moeten nog een kloof van zo'n drie, vier meter afgrond over via wat uitstekende rotsstenen. Het lukt en de beloning is een magnifiek uitzicht. Echt genieten is het. Wie naar beneden kijkt, ziet tegen een diepte van een paar honderd meter aan. En dan de harde realiteit: we moeten nog terug over onze kloof. Guy gaat er gezwind over, maar bij de andere drie heerst er toch een gevoel van opluchting wanneer ons spelletje schipper mag ik over varen is gelukt. De tocht is verder leerrijk, zeker ook voor wie interesse toont in het verschil van uitwerpselen tussen de witte en de zwarte neushoorn. Er wordt ons geen detail bespaard. Het is bijna middag wanneer we terug onze lodge bereiken. De weinige slaap proberen we in te halen met wat rusten onder een prieeltje. Een Windhoek Lager en een harde strandstoel (het lijkt wel een overblijfsel van het Namibische leger) komen er aan te pas. Toeval of niet: rond 15u zijn we allemaal klaar wakker. Dan wordt er in Waterberg Wilderness lodge cake en thee geserveerd en dat is ons gisteren bevallen. Het is ook de energie voor onze tweede tocht, die twee uur in beslag zal nemen en in de Tour de France gerust een lichte bergrit zou genoemd worden. Rond 18u zijn we terug ter plekke. Na een uitgebreide sundowner (niet-alcoholisch voor Lesley remember gisteren) reppen we ons voor het laatste avondmaal. Lesley belooft straks nog even het Nieuwe Testament ter hand te nemen, dus misschien mogen we ons morgen op de slotdag nog wel aan iets verwachten. Wanneer we het restaurant binnen komen is het eerste half mirakel alvast een feit. De mensen waarmee we op de eerste dag de koffers hebben uitgewisseld, zitten er doodleuk te eten. Samen uit, samen thuis....

Dag 17: Tussen de aapjes in de wildernis

Voor mannen met een hoog machogehalte zijn Afrika en zeker ook de wildernis geen ideaal gebied om extra vertrouwen op te doen. Zo kregen we gisteren te horen dat het derde achterbeen van een volwassen mannelijke olifant gemiddeld 60kg weegt. Om de fauna en flora even te vervolledigen produceert de slurfenman dagelijks zo'n 50kg mest. Het zijn cijfers die ons te binnen schieten wanneer we Etosha Park definitief de rug toekeren en richting Waterberg Wilderness trekken. Twee primaire behoeften hebben we bij ons vertrek: tanken en opnieuw aan cash geld geraken. In België zou je als man niet ongelukkig zijn als de vrouw des huizes je louter dat TO DO lijstje meegeeft, maar in Afrika kan het heus wel een opdracht zijn. Niettemin, na meer dan 150km is ons lijstje afgevinkt. Een blik op de kilometerteller geeft aan dat we tegen zondag meer dan 4000km in onze Ford Ranger hebben doorgebracht. We stoppen ergens in een dorpje, waar we in de plaatselijke Spar (jawel Spar) nog wat drank inslaan voor het aperitief vanavond. Bij Lesley begint de vermoeidheid kennelijk te wegen, want geheel tegen haar natuur in haalt ze een fles alcoholvrije Vonkelwijn uit het rek. Als straf zal ze ze morgen zelf moeten opdrinken. Het is al namiddag wanneer we Waterberg Wilderness bereiken, een oord van absolute rust en een correcte afsluiter. Hier zullen we verblijven tot we zondag terug naar Windhoek trekken. Op het plaatselijke terras bekomen we even van onze lange rit, terwijl een vijftal aapjes ons toejuichen van op afstand. We zijn opnieuw verbonden met de buitenwereld en eerlijk, iedereen gaat meteen te keer op gsm of tablet. Wat later staan we echter startensklaar voor een wandeling van circa anderhalf uur. We zijn deze keer op onszelf aangewezen, maar de tocht verloopt aanvankelijk uitstekend. We krijgen heel veel aapjes te zien die zich in de meest gekke poses laten fotograferen. Alles van het gekke diertje wordt op foto gezet, maar wat we niet door hebben is dat de monkeys ons omsingelen. We wachten rustig af, gaan gewoon rechtdoor en ja, krijgen vrije doorgang. Enkele hele jonge aapjes tussen de struiken maken nog wat gekke gebaren in onze richting. De rest van de tocht verloopt zonder incidenten,. Guy en Kurt stappen nog het zwembad in de wildernis in en nadien houden we vast aan een intussen stevig vastgeroeste traditie: een uitgebreid aperitief bij de ondergaande Afrikaanse zon. Nadien volgt nog een heel lekker en gevarieerd avondmaal. Iedereen wil het hier absoluut naar onze zin maken en dat lukt. We kruipen tijdig onder de lakens. Morgen trekken we om 8u immers alweer met een gids de wildernis in.

Dag 16: Van kouw kieken tot leeuw en neushoorn

Het is niet eens halfzes in de morgen wanneer Lesley in volle safari look de chalet buiten sluipt. Het tafereel heeft best wat weg van onze kindertijd en de dag dat de Sint komt. Even kijken of er iets in je schoen werd gelegd. Alleszins, de vroege uittocht van Lesley blijft niet zonder beloning, want de grote bazen hebben zich naar de waterput begeven. Twee leeuwen eisen de hoofdrol op en zetten nagenoeg het ganse kamp al heel vroeg in beweging. Ze blijven lange tijd haast roerloos liggen in de nabijheid van de put en dat zorgt voor een ongemakkelijk sfeertje bij de andere dieren in de buurt.

We zetten onze reality tv na een poosje toch maar af, want we hebben zelf een parcours uitgestippeld langs een aantal waterplaatsen in het park. Het zou de voormiddag van de olifanten worden. Ze lijken wel uit de grond te komen: grote, dikke, kleine, noem maar op. Geladen met flink wat foto's zijn we rond halftwee terug in ons huisje, maar heel veel tijd is er niet. Om 15 uur hebben we nog een safari op het programma staan onder begeleiding van een gids. Drie uur lang zal hij ons doorheen een deel van het park leiden, waar we de meeste kans hebben om 'katten' te vinden. Dat is onze grote wens en ook die van een Duitse vrouw die ons vergezelt. Bij het zien van de koelbox schiet me nog een leuke anekdote te binnen van enkele dagen geleden. Op weg naar de Himba's vertelde de chauffeur ons dat de alcoholcontrole in Namibië er iets anders aan toe gaat dan bij ons. Hier mag je ladderzat in de auto zitten, zolang je op dat moment geen alcohol bij je hebt is alles prima en mag je verder rijden. Maar heb je pakweg je eerste biertje van de dag in de hand tijdens het rijden en moet je stoppen, dan krijg je meteen een bekeuring, dronken of niet. Tijd om te mijmeren is er overigens meer dan voldoende in de jeep, want na goed anderhalf uur hebben we alleen nog maar een kouw kieken te zien gekregen. We maken er stilaan grapjes over. Wij hebben ons ingeschreven voor een speciale game drive:: eentje waar je er drie uur lang moet in slagen om geen enkel dier in het park te zien. Johnny de gids is zelf zowat ten einde raad en doet ons twintig minuten van het einde dan maar wat foto's nemen van een putten gravende jakhals. En dan zegt hij plots 'here is the lion you want'. Een seconde denken we dat hij de spot drijft met ons, maar dan zien ook wij dat er op enkele meters afstand uit het niets een leeuw komt aangewandeld. We nemen gretig foto's en kunnen hem nog een flink eind volgen met de jeep. Missie geslaagd! Op enkele minuten tijd. We moeten ons naar het kamp haasten, maar toch is er nog een halte. Een etende neushoorn lacht ons op amper anderhalve meter van de weg toe. Nice, nice. Een klein halfuur heeft al het voorgaande doen vergeten.

Aangekomen aan onze chalet wacht ons nog een extra verrassing: de leeuwen van vanmorgen zijn zowaar teruggekeerd en lessen de dorst. We spoelen de dag op ons terras door met een flesje rosé en een hapje met nog wat wildlife binnen handbereik. Wanneer we terugkeren van het avondeten zien we nog een handvol neushoorns een uitgebreid badje nemen. Het is het einde van Etosha, want morgen zetten we koers naar onze laatste bestemming in Namibië: Waterberg Wilderness. Daar verblijven we tot zondag,.

Dag 15: Wildlife in breedbeeld

Zeven uur is het wanneer we samen met een half dozijn Duitsers en enkele Nederlanders aan de ontbijttafel zitten in Dolomite Camp. We hebben haast, want vandaag begeven we ons naar Okaukuejo. een ander deel van het reusachtige dierenpark in Etosha waar we twee dagen zullen verblijven. De tocht bedraagt 174km en de kans is groot dat we op tijd en stond even halt zullen houden om dieren te spotten. De vrouwen laten behoorlijk op zich wachten bij het uitchecken in Dolomite Camp. Met VISA betalen blijkt er vandaag niet mogelijk, zodat er niks anders op zit dan onze cash aan te spreken. Of beter: onze laatste cash, want ook gisteren konden we onze vergunning voor Etosha Park op geen enkele andere manier betalen. Lesley is nog de trotse bezitter van 200 namib dollar, zo'n 14,5 euro, voor de rest zijn we platzak. We zullen er nog even mee verder moeten, want ook straks in Okaukuejo is er van een automaat geen spoor. We laten het niet aan ons hart komen, zeker niet wanneer we onze duplex chalet te zien krijgen. Die is niet alleen piekfijn in orde, maar ligt bovendien aan een verlichte drinkput van het park. Het ljjkt wel een beetje National Geographic in breedbeeld in het echt. Van uit je luie zetel op het terras van de eerste verdieping kan je met een glaasje in de hand een giraf, olifant of neushoorn zien passeren of drinken. We worden verwend, want op weg naar onze nieuwe thuis kregen we onze eerste leeuw te zien en leidde alweer het oog van Lesley ons naar een handvol dieren. Wanneer ze even dreigt weg te dutten in de auto wordt ze snel weer tot de orde geroepen. En terecht, want meteen merkt ze tussen het hoge groen een kudde olifanten op. Dat de dieren belangrijker zijn dan het eten blijkt 's avonds in Okaukuejo. De puree is een pot plasticine, de rest is navenant. Niettemin, we krijgen ons buikje gevuld en haasten ons snel terug naar onze live uitzending van de dierenshow. Met een waspartij van de olifanten sluiten we af. Vele aanwezigen in het kamp blijven de ganse nacht rond de waterput hangen om foto's te nemen en ook bij ons zijn er die wilde plannen smeden om heel vroeg de ligstoel op het terras of de bank buiten willen in te ruilen voor bed en airco,. Ja, want ook in de vroege ochtend is het al behoorlijk heet in Etosha. Benieuwd of het hen zal lukken...

Dag 14: Diep de wildernis in (UPDATE)

In Afrika moet je de dingen nemen zoals ze komen en die waarheid krijgen we mee op weg naar Etosha. De achterband die we nodig hebben, blijkt helemaal niet klaar te liggen in Kamanjab, maar wel honderd kilometer verderop. Omdat we het risico niet willen lopen onze Ford Ranger slechts op drie benen te moeten zetten, worden we door een bereidwillige dame ter plekke geholpen. Met wat vertraging zetten we dan toch verder koers naar de grote dierentuin van Etosha, waar we eerst in Dolomite Camp zullen overnachten. Dit kamp ligt middenin het park en na zonsondergang mag je je kamer niet zonder begeleiding verlaten. Het is meer dan 45 graden wanneer we Etosha Park binnen rijden en de grijze duikers, zebra's, oryx en giraffen zijn de eerste beestjes die ons verwelkomen. We rijden meteen richting ons kamp, waar het snikheet is in onze hut. Het zwembad is zowat de enige draaglijke omgeving, zeker met een Windhoek Lager in de buurt. We rusten even uit, maar trekken rond 18u toch nog even de wildernis in. Vrij dicht bij ons kamp ligt een waterput, waarheen flink wat beestjes met regelmaat durven afzakken. Maar bij aankomst is het maar een troosteloze bedoening en lijkt het dierencafe wel gesloten. Het verhaal van de kale reis overspoelt ons tot het safari oog van Lesley plots in de verte toch vooraanstaande klandizie opmerkt. Paps en mams neushoorn zijn met de kleine op stap en komen recht op ons af. Het wordt nog een dol tafereel hoe de kleine naar zijn mammie holt en dan een 'neusje' krijgt. Wat later is ook paps herenigd. Het gezin laat zich gretig fotograferen, maar van die gastvrijheid gebruik maken, kunnen we maar even. De zon is immers al flink ondergedoken en net op tijd komen we opnieuw aan Dolomite Camp aan. Iedereen zit er dan al aan tafel en na een koude douche volgen we dat voorbeeld. Het blijft vrij heet in Etosha en de rode wijn die we bestellen heeft meer weg van gluhwein. Niettemin smaakt ons eten behoorlijk en ja, ook de flessen wijn geraken leeg. We zitten duidelijk in het ritme! Nog voor halftien zijn we terug in onze hut en toch waren we de laatsten die het restaurant hadden verlaten. Zo gaat dat in de wildernis. Voor nachtbrakerij is hier geen plaats. De vrees dat we in de broeierige kamer niet aan slapen toe zouden komen, blijkt bovendien ongegrond. Er is een stevig briesje komen opzetten dat toch voor enige afkoeling zorgt. Goed zo, want morgen willen we vroeg aan de slag en dieren spotten in het park. Alleen heeft de stevige wind de droog hangende kleren van ons terras geblazen en is er nog een manoeuvre in het gras en tussen de rotsen nodig om onze garderobe op peil te houden. Maar dat verloopt prima, zodat we ons morgen aan geen leeuw met onze sokken aan hoeven te verwachten.

Dag 14: Diep de wildernis in

Met pijn in het hart nemen we vanmorgen afscheid van Khoarib Lodge. Enkele kilometers verder pikken we een fonkelnieuwe achterband op, zodat onze Ford Ranger opnieuw helemaal uitgerust is. En dan trekken we de diepe wildernis van Etosha Park in, gretig op zoek naar leeuwen, tijgers, olifanten, luipaarden of neushoorns. We overnachten in het park zelf in een lodge zonder omheining, dicht bij de dieren. Zonder omheining, maar ook zonder internet. In principe zullen onze Jungle Book avonturen pas vrijdag tot jullie komen. Have fun intussen! Wij alvast wel.

Dag 13: de Himba's. ..en wat waren de vrouwen stil

Slechts met een hoog en breed zeil aan de zijkanten voorzien van een soort van vliegenramen bleven we vannacht verstoken van de blote hemel. Diep in de dons gemoffeld vielen we in slaap op de tonen van honderden kwakende kikkers en de monotone stroming van de nabijgelegen rivier. Een speciale ervaring bleek het alleszins, een nachtelijk plasje deden we in de open lucht onder een fonkelende sterrenhemel. Eerder op de dag hadden we bavianen aan onze lodge gespot en ook slangensporen waren opgemerkt in de buurt, maar een mens geraakt snel aan wat avontuur gewend. Het ochtendgloren was nog maar nauwelijks aan zijn werkdag begonnen toen we ons richting ontbijttafel begaven. Helemaal klaar waren we om samen met onze gids naar de Himba's gereden te worden. Hoog in de agenda prijkt dit avontuur naar een plaatselijke stam, waar je flink wat moeite moet doen om te vatten wat je ziet anno 2014. En toch is dit de echte wereld, al lijk je het eerste halfuur regelrecht in een film uit de oertijd gestapt. Dit is de wereld waar de man nog de absolute baas is, maar Guy en Kurt twijfelen toch aan een Himbabestaan wanneer ze te horen krijgen dat op tienjarige leeftijd vier van je ondertanden worden uitgemept. De vrouwen wassen zich nooit, maar smeren zich tweemaal daags in met okra, een rood gesteente dat vermengd met koeienvet op het lichaam wordt gewreven. Ze zijn trots en hebben verrassend veel vragen voor ons. Via onze gids welteverstaan, want er wordt in hun dorp enkel himba gesproken. Hoeveel kilometer we per dag wandelen? Hoeveel kinderen we hebben? Huisdieren? En wie er met wie samen was. Dat was alleszins bij ons beter te volgen dan bij hen, want een mannelijke Himba kan er tot vijf vrouwen op nahouden. Voor wie trouwt kost een vrouw drie runderen, maar een huwelijk is niet direct nodig om je gangen te gaan. Sommige ongehuwde vrouwen, lees vroege twintigers, houden er al flink wat kinderen op na. Ze laten via de gids weten dat ze ons vriendelijk vinden en dat zou het uur dat volgt helpen. Ze zijn erg behulpzaam en welwillend en laten zich hun huizen en manier van leven zien en we mogen uitgebreid foto's nemen. Ze willen zichzelf op het digitale toestel bekijken en vinden dat onvoorstelbaar. Dat is ook het gevoel dat we na twee uur in het dorp zelf hebben. We kopen wat zelf gemaakte spullen van de Himba's en onze gids laat ook wat voedingswaren achter. We zijn behoorlijk onder de indruk op onze terugtocht naar onze lodge. Na een verkwikkende lunch nestelen we ons aan het zwembad. De thermometer geeft intussen ook 45 graden aan. Het water verfrist een beetje, maar echt koel zal het pas vanavond worden. Want ook rond 16u wanneer we een natuurwandeling van meer dan twee uur inzetten is het nog broeierig heet. De wandeling heeft veel weg van een soort Spel zonder Grenzen met rotsen beklimmen en rivieren oversteken. Maar de fysieke inspanning doet deugd. Terug in de lodge volgt nog een Himba douche in open lucht, een sundowner met Vonkelwijn op ons terras en een schitterende maaltijd. Nadien sluiten we nog de bar. We willen zolang mogelijk genieten van het schitterende Khoarib.