In Afrika moet je de dingen nemen zoals ze komen en die waarheid krijgen we mee op weg naar Etosha. De achterband die we nodig hebben, blijkt helemaal niet klaar te liggen in Kamanjab, maar wel honderd kilometer verderop. Omdat we het risico niet willen lopen onze Ford Ranger slechts op drie benen te moeten zetten, worden we door een bereidwillige dame ter plekke geholpen. Met wat vertraging zetten we dan toch verder koers naar de grote dierentuin van Etosha, waar we eerst in Dolomite Camp zullen overnachten. Dit kamp ligt middenin het park en na zonsondergang mag je je kamer niet zonder begeleiding verlaten. Het is meer dan 45 graden wanneer we Etosha Park binnen rijden en de grijze duikers, zebra's, oryx en giraffen zijn de eerste beestjes die ons verwelkomen. We rijden meteen richting ons kamp, waar het snikheet is in onze hut. Het zwembad is zowat de enige draaglijke omgeving, zeker met een Windhoek Lager in de buurt. We rusten even uit, maar trekken rond 18u toch nog even de wildernis in. Vrij dicht bij ons kamp ligt een waterput, waarheen flink wat beestjes met regelmaat durven afzakken. Maar bij aankomst is het maar een troosteloze bedoening en lijkt het dierencafe wel gesloten. Het verhaal van de kale reis overspoelt ons tot het safari oog van Lesley plots in de verte toch vooraanstaande klandizie opmerkt. Paps en mams neushoorn zijn met de kleine op stap en komen recht op ons af. Het wordt nog een dol tafereel hoe de kleine naar zijn mammie holt en dan een 'neusje' krijgt. Wat later is ook paps herenigd. Het gezin laat zich gretig fotograferen, maar van die gastvrijheid gebruik maken, kunnen we maar even. De zon is immers al flink ondergedoken en net op tijd komen we opnieuw aan Dolomite Camp aan. Iedereen zit er dan al aan tafel en na een koude douche volgen we dat voorbeeld. Het blijft vrij heet in Etosha en de rode wijn die we bestellen heeft meer weg van gluhwein. Niettemin smaakt ons eten behoorlijk en ja, ook de flessen wijn geraken leeg. We zitten duidelijk in het ritme! Nog voor halftien zijn we terug in onze hut en toch waren we de laatsten die het restaurant hadden verlaten. Zo gaat dat in de wildernis. Voor nachtbrakerij is hier geen plaats. De vrees dat we in de broeierige kamer niet aan slapen toe zouden komen, blijkt bovendien ongegrond. Er is een stevig briesje komen opzetten dat toch voor enige afkoeling zorgt. Goed zo, want morgen willen we vroeg aan de slag en dieren spotten in het park. Alleen heeft de stevige wind de droog hangende kleren van ons terras geblazen en is er nog een manoeuvre in het gras en tussen de rotsen nodig om onze garderobe op peil te houden. Maar dat verloopt prima, zodat we ons morgen aan geen leeuw met onze sokken aan hoeven te verwachten.