Slechts met een hoog en breed zeil aan de zijkanten voorzien van een soort van vliegenramen bleven we vannacht verstoken van de blote hemel. Diep in de dons gemoffeld vielen we in slaap op de tonen van honderden kwakende kikkers en de monotone stroming van de nabijgelegen rivier. Een speciale ervaring bleek het alleszins, een nachtelijk plasje deden we in de open lucht onder een fonkelende sterrenhemel. Eerder op de dag hadden we bavianen aan onze lodge gespot en ook slangensporen waren opgemerkt in de buurt, maar een mens geraakt snel aan wat avontuur gewend. Het ochtendgloren was nog maar nauwelijks aan zijn werkdag begonnen toen we ons richting ontbijttafel begaven. Helemaal klaar waren we om samen met onze gids naar de Himba's gereden te worden. Hoog in de agenda prijkt dit avontuur naar een plaatselijke stam, waar je flink wat moeite moet doen om te vatten wat je ziet anno 2014. En toch is dit de echte wereld, al lijk je het eerste halfuur regelrecht in een film uit de oertijd gestapt. Dit is de wereld waar de man nog de absolute baas is, maar Guy en Kurt twijfelen toch aan een Himbabestaan wanneer ze te horen krijgen dat op tienjarige leeftijd vier van je ondertanden worden uitgemept. De vrouwen wassen zich nooit, maar smeren zich tweemaal daags in met okra, een rood gesteente dat vermengd met koeienvet op het lichaam wordt gewreven. Ze zijn trots en hebben verrassend veel vragen voor ons. Via onze gids welteverstaan, want er wordt in hun dorp enkel himba gesproken. Hoeveel kilometer we per dag wandelen? Hoeveel kinderen we hebben? Huisdieren? En wie er met wie samen was. Dat was alleszins bij ons beter te volgen dan bij hen, want een mannelijke Himba kan er tot vijf vrouwen op nahouden. Voor wie trouwt kost een vrouw drie runderen, maar een huwelijk is niet direct nodig om je gangen te gaan. Sommige ongehuwde vrouwen, lees vroege twintigers, houden er al flink wat kinderen op na. Ze laten via de gids weten dat ze ons vriendelijk vinden en dat zou het uur dat volgt helpen. Ze zijn erg behulpzaam en welwillend en laten zich hun huizen en manier van leven zien en we mogen uitgebreid foto's nemen. Ze willen zichzelf op het digitale toestel bekijken en vinden dat onvoorstelbaar. Dat is ook het gevoel dat we na twee uur in het dorp zelf hebben. We kopen wat zelf gemaakte spullen van de Himba's en onze gids laat ook wat voedingswaren achter. We zijn behoorlijk onder de indruk op onze terugtocht naar onze lodge. Na een verkwikkende lunch nestelen we ons aan het zwembad. De thermometer geeft intussen ook 45 graden aan. Het water verfrist een beetje, maar echt koel zal het pas vanavond worden. Want ook rond 16u wanneer we een natuurwandeling van meer dan twee uur inzetten is het nog broeierig heet. De wandeling heeft veel weg van een soort Spel zonder Grenzen met rotsen beklimmen en rivieren oversteken. Maar de fysieke inspanning doet deugd. Terug in de lodge volgt nog een Himba douche in open lucht, een sundowner met Vonkelwijn op ons terras en een schitterende maaltijd. Nadien sluiten we nog de bar. We willen zolang mogelijk genieten van het schitterende Khoarib.