Het moet vandaag een overgangsdag worden, maar zijn net die dagen vaak niet de gevaarlijkste? Alvast blijven we iets langer in ons nest liggen, zodat we pas rond acht uur de ontbijttafel trotseren. Het is tenslotte ook zondag en enkel de rit van Twyfelfontein naar Khoarib noopt ons tot enige arbeid. Bedoeling is om de namiddag aan het zwembad van Khoarib Lodge door te brengen, wellicht de meest speciale lodge die we in onze drie weken vakantie zullen bezoeken. Omringd door louter struikgewas en rotsen bevinden toilet, lavabo en douche zich zowaar buiten in de open lucht. Uiteraard is er wat omheining per lodge, maar in een omgeving waar we later op de namiddag een paar apen zien passeren, is het toch maar de vraag of we straks verleid kunnen worden tot een nachtelijk plasje. Maar we zijn nog onderweg en nog maar pas goed en wel gezeten krijgen we aan de linkerkant van de rijweg zowaar een olifant voorgeschoteld. Grappig is het. Al vele dagen passeren we verkeersborden die ons aanmanen op te passen voor olifanten, maar zelfs een simpele slurf kregen we nog niet te zien. In die mate dat we in de auto al veelvuldig grapten waar ze in Namibië dan wel die ene olifant hebben uitgezet. En plots kriebelt de logge viervoeter op een stuk niemandsland haast aan onze neus. Van op enkele meters afstand laat hij zich gretig fotograferen terwijl hij gulzig bladeren hapt. Zou het lezen in het Nieuwe Testament dan toch hulp bieden? Ja, is het antwoord! Wat later spot Lesley een giraf, een dier waarop Guy al dagen hongerig zat te wachten. Wat is dat toch vandaag? We zetten onze route van 180 kilometer verder en komen aan een check-point waar er controle is of je geen dieren vervoert. Enkele locals wijzen gretig naar onze achterband en al snel beseffen we wat er aan de hand is. De band blijkt zwaar gehavend, maar een local zet zich meteen welwillend op de knieën om het reservewiel te steken. De achterband repareren blijkt niet meer mogelijk, maar we kunnen verder. We geven onze hulp 200 namib dollars, zowat een stevig weekloon, en hij bedankt ons uitvoerig. En dan volgt het verhaal van de vinger en de hand. De man vraagt of zijn vrouw, helemaal gehuld in de klederdracht van de Herero's stam geen 60km mee kan rijden tot bij haar familie. We hebben louter plek in de laadbak, maar dat blijkt alvast voor de man zelf geen bezwaar. Nadat we ons fiat hebben gegeven komt er een stortvloed van plastic zakjes, grote vuilzakken met eten en lakens en wat nog allemaal op ons af dat gretig mee in onze Ford Ranger wordt geduwd. En helemaal op het einde wordt de Afrikaanse versie van Kwebbel uit kabouter Plop er ook nog bij gepropt. Het is hilarisch, we hebben echt moeite om de lach in te houden. Hoe dan ook, enkele minuten later zitten we in onze laadbak voor goed 60km opgescheept met een vrouw die geen woord Engels spreekt en zo ongeveer wel weet waar haar familie woont. Vrouw en kind overigens, want in laatste instantie werd er snel ook nog een klein zwart mormeltje mee in de laadbak gesmokkeld. Dat meisje wordt enkele kilometers verder al de borst gegeven achteraan onze Ford Ranger. Waar zijn we in godsnaam aan begonnen. Dat idee wint nog kracht wanneer we onze lodge naderen en de dame nog geen teken van leven heeft gegeven. En dan volgt de verlossing. In een wijk vol schamele huisjes zetten we haar af. Ze is ons dankbaar, iedereen tevree. Kort daarop komen we in onze lodge aan, waar we zoals gezegd nog enkele aapjes treffen, maar vooral genieten van de afkoeling in het zwembad. Opnieuw gaat de temperatuur immers heel diep in de dertig graden. Later op de avond zullen we ons nog dicht bij de boma zetten, want het belooft straks frisser te worden.