De vriendelijkheid en bereidheid droop zowat van Cornerstone Guesthouse af en dat blijkt nog maar eens bij het afscheid. De symphatieke tuinman heeft onze Ford Ranger zonder enige vraag stevig in het sop gezet. Het baasje ziet opnieuw proper wit en is klaar voor een tocht van 330 kilometer. We geven hem eerst nog te drinken aan een modern tankstation in Swakopmund waar zo'n zes personeelsleden elkaar haast vertrappen aan de vier benzinepompen in hun zucht naar een fooi. Ja, zelfs in het erg beschaafde Swakopmund woedt er onder de lokale bevolking een hevige strijd om de Namibische dollars. Van de zee trekken we richting Twyfelfontein. Ooit was het gebied een kleine waterbron, die in de droge omgeving echter niet iedereen kon bevoorraden. En dus werd de plaats heel toepasselijk Twyfelfontein genoemd. Onze tocht brengt ons opnieuw ver van de bewoonde wereld en voor het eerst zien we ook tekenen van armoede in Namibië. Bijzonder schamele, kleine huisjes, houten barakken langs de weg waar mensen de meest onbenullige dingen trachten te verkopen en zelfs een dansje placeren om je te doen stoppen. We komen ook al voorbij enkele plaatselijke stammen, maar die staan eigenlijk pas maandag op het programma. Bij aankomst bezoeken we de Organ Pipes en de Burnt Mountain, maar vooral de duizenden jaren oude rotstekeningen willen we hier bekijken. Onze gids van de dag is Amond, een klein ventje uit een nest van tien en zelf al verantwoordelijk voor vijf Afrikaantjes, maar bovenal de plaatselijke Philippe Geubels. Het is goed anderhalf uur lang grappen en grollen met Amond, die het niet kan laten om Martine en vooral Lesley te plagen. Tot Lesley op enkele meters van een rotstekening: 'Do you see the oryx and the lion? No? That's normal, because all women are blind' en dan gevolgd door een smakelijke lach en excuses. Hij draagt voortdurend een stok bij zich die hij de 'discipline stick' noemt om vrouwen de juiste dingen te leren. Hij heeft vooral oog voor Lesley, 'a strong woman who must have five children.'. Er is dus nog werk aan de winkel... Rond halfzes keren we terug naar onze lodge. De hitte heeft zijn tol geëist en Guy en Kurt reppen zich naar de handdoeken bij het zwembad. Tot in de waterbak zullen uiteindelijk zelfs de voeten niet geraken, want een dubbele Windhoek Lager aan de rand van het water geniet toch de voorkeur. Tijdens het avondeten voert het aanwezige personeel nog enkele dans- en zangnummers op die zowat iedereen min of meer in beweging zetten. Na een lekker koffietje kruipen we op tijd ons bed in. Lesley valt met het Nieuwe Testament op de buik in slaap. Morgen mogen we ons wellicht dan ook aan mirakels verwachten...