De Weight Watchers zullen niet meteen een event naar Namibië organiseren valt me te binnen wanneer ik donderdagochtend mijn jeans aantrek. Ofwel worden de broeken hier plots kleiner, ofwel is er wat anders aan de hand. En veel beterschap is er op dit vlak nog niet in de maak, want vanavond zijn we te gast in The Tug, het meest bekende restaurant van het land en ook gelegen vlak bij de Atlantische Oceaan. Na de smulpartij van gisteren liggen de verwachtingen hoog, maar first things first en dus reppen we ons rond zeven uur naar het ontbijt. Een uur later zijn we helemaal klaar voor een boottocht van zo'n vier uur. Naast de Weight Watchers zal je hier evenmin het groepje van de AA club vinden voor een daguitstap, want amper iets na tien uur komt Isaak, de rechterhand van onze gids, met een glaasje sherry aandraven. Het smaakt en we zitten intussen ook volop op zee. De eerste slok is nauwelijks genomen of er komt haast uit het niets een zeerob op het dek gesprongen. Isaak tast eerst even het humeur van de dag bij het beestje af en zet dan het licht op groen. We kunnen hem naar hartelust aaien en foto's nemen. We verwachten ons aan een wat vettige vacht, maar die is verrassend zacht. Isaak leidt het beestje na verloop van tijd opnieuw het water in, maar meteen komt er een andere zeerob de boot opgesprongen. Het is even dweilen met de kraan open, maar we laten het ons graag welgevallen. Het aaigehalte van dit dier ligt hoog, zeker van zo dichtbij. Kort daarop forceert Isaak flink wat kreten en gebaren die menig psychiatrische afdeling studiemateriaal voor weken zou opleveren, maar het resultaat is verbluffend. Plots duiken een handvol pelikanen op die in ware paracommando stijl halt houden voor onze boot en de toegegooide vis gulzig in ontvangst nemen. Het tafereel speelt zich meermaals af en is een lust voor het oog. Verderop spotten we ook nog enkele dolfijnen, al laten die zich minder graag fotograferen. Op de terugweg krijgen we super verse oesters en Vonkelwijn met allerlei hapjes geserveerd. Lekker eten, drank, een zonnetje dat net a point is, wat is de wereld toch mooi. Amper zijn we terug aan land of de harde wereld van de commerce roert zich al opnieuw. Guy en Kurt worden meteen aangesproken door Mario, die we gemakkelijkheidshalve tot de groep van de kleine zelfstandigen zullen rekenen. Net voor onze tocht hadden we zijn shop (een houten barak zo groot als een ruime toilet) bezocht. Mario verkoopt zelf handgemaakte houten dieren en had de hippo, neushoorn en olifant die we een seconde lang in de hand hadden gehad al samenzweerderig opzij gehouden 'voor ons'. Hij blijkt ons nog niet vergeten te zijn en gewapend met 300 Namibische dollar elk trekken we zijn shop binnen. De prijs van de hippo en de neushoorn schrijft Mario op zijn arm, want de nabijgelegen shop hoeft niks te weten van onze onderhandelingen. Het blijkt 750 namib dollar te zijn en ik zeg Mario dat we nog a lot of work to do hebben. Hij maant meteen aan tot kalmte, want de 750 euro was enkel zijn 'starting price'. Uiteindelijk hou ik aan m,ijn 300 euro een neushoorn en twee hippo's over, Guy aan 230 namib dollar een hippo en een olifant in luxe-uitvoering (= met bijgeleverde slagtanden). Voldaan dat we de plaatselijke middenstand hebben ondersteund, keren we terug naar Swakopmund. We trekken 's namiddags door de stad en aperitieven nadien nog als aanloper van ons bezoek aan The Tug, the place to be in Namibië. We krijgen er een verdieping hoog een schitterende tafel aangeleverd met zicht op de golven. Het kader en het lekkere eten maken veel goed van de povere bediening die ons te beurt valt. Er zijn blijkbaar dan toch Afrikanen die niet geboren zijn met een glimlach...