En toen waren ze terug met vier... Jawel, de chill namiddag in Rostock had een slachtoffer geëist. Guy, die het meeste chauffeurwerk voor zijn rekening had genomen, kreeg dinsdag plots af te rekenen met maag- en darmklachten. Een marathonslaap van 16 uur zou hem terug helemaal op de been helpen. Intussen zat Kurt opgescheept met twee vrouwen. En dus voelde ik me toch een heel klein beetje Barking Gekko, die er zoals eerder beschreven vier tot vijf wijfjes op nahield. Ik weet niet hoe het bij de gekko zit, maar ik werd in het restaurant alvast flink bekeken. Hoe zat dit toch in mekaar bij tafel 7, zag je de Duitsers, Engelsen en Zuid-Afrikanen haast luidop denken. Zelfs de zo zelfverzekerde gastvrouw van enkele uren eerder was even het noorden kwijt en ontketende bij het ontkurken van de fles Vonkelwijn (het mocht wat meer zijn aangezien slechts drie eters) een waar fontein. Het enige foutje zou het worden, want lam en springbok smaakten voortreffelijk. Om mijn delirium met mijn twee vrouwen nog wat te rekken, liet ik nog een flink uit de kluiten gewassen crêpe Suzette aanrukken. De volgende ochtend waren we dus opnieuw met vier en zo was het ook best. De tocht zou ons over goed 220km naar Swakopmund leiden, met een ferme scheut verbeelding het Knokke van Namibië. Op onze lange route maken we kennis met de Welwitchia, een plant van 1500 jaar oud en dat kon hij ook niet verbloemen. Wat verderop leken we door een maanlandschap te rijden, toepasselijk ook Moonvalley genoemd. De middag was al flink gepasseerd, toen we het best aanlokkelijke Cornerstone Guesthouse bereikten. We trokken meteen richting centrum, waar iedereen volgens zijn beste kwaliteiten werd uitgespeeld. Martine en Lesley namen de winkels voor hun rekening, Guy en Kurt de bars en restaurants. En intussen werd er ook gretig gezocht naar Floyd, de ranke gids die het pad van Martine in Klein Aus had gekruist en de Namibische badstad vandaag zou bereiken. Swakopmund is één van de zeldzame plaatsen in Namibië waar wel eens een vorm van criminaliteit durft opduiken en Lesley neemt de plaatselijke gebruiken meteen over. Ze neemt haar jacht naar souvenirs wel iets te letterlijk, wanneer ze als een volleerde gauwdief op een parking Spooky ontvreemdt, het amper vijf weken oude hondje van een Zuid-Afrikaans lummeltje. Als het kereltje zijn kersverse lieveling na enkele minuten terug in handen krijgt, kijkt hij de grote blanke mevrouw met wantrouwige ogen aan. Maar we moeten verder, want er moet nog een restaurant gezocht worden voor vanavond en het is intussen halfvier. Één van de aanbevelingen die we meekregen is 22• South, waar kok en hulpkok alvast klaar lijken met hun voorbereidingen. Bij aankomst liggen ze beiden in werkplunje, muts incluis, stevig te pitten in de brandende zon in het gras bij de ingang. We zien het Peter Goossens op een banale zaterdagmiddag nog niet meteen doen in zijn wei in Kruishoutem! Eten doen we uiteindelijk in The Jenny's, een super leuk restaurant gelegen vlak tegen de Atlantische oceaan. De golven komen je haast het bord ingevlogen en het eten is er lekker, de bediening perfect en de animatie grappig. Daar zorgt de vrouw van de blanke baas voor die een eigen versie van moonwalking geeft wanneer ze flink beschonken met de snuit plat op de houten vloer belandt. Het zwarte personeel kan een stevige glimlach niet langer onderdrukken. Een schitterend tafereel. Het is koud buiten als we The Jenny's na een stevig menu verlaten en een car watcher zegt ons vriendelijk goedenacht. Hij past buiten tegen betaling op de auto's van café- en restaurantbezoekers, want de lokale bevolking durft zich anders wel eens van juiste auto te 'vergissen'. Onze Ford Ranger loopt geen gevaar, want hij staat veilig achter slot en grendel. Thuis kruipen we meteen onder de dons. Morgen wacht immers een boottocht op zee en jagen we zeerobben, pelikanen, flamingo's en ander fraais achterna.