Het is amper halfvijf wanneer de gsm ons vriendelijk, doch kordaat aanmaant de ogen te openen. Ondanks het vroege uur zijn we meteen bij de pinken. Niet echt zo verwonderlijk. De zonsopgang in Sossuvlei prijkt vandaag in de agenda en dat staat met stip genoteerd. Klokslag 5u staan we vertrekkensklaar, enkele Afrikaanse minuten later hebben we ons ontbijt in de hand. Kwart over vijf zitten we dus in onze Ford Ranger op weg naar de duinen. De tocht verloopt geruime tijd rimpelloos, tot we de meet in zicht krijgen. Met nog 5km voor de boeg verraadt het bord '4x4 only' weinig goeds. In de auto ontspint zich een doen we het of doen we het niet spelletje en uiteindelijk winnen de níeuwsgierigheid en het avontuur. Amper enkele tientallen meters verder krijgen we nog een herkansing om ons te bedenken, want een 4x4 heeft zich vast gereden. We nemen poolshoogte en proberen te helpen, maar we hebben voldoende om handen met onze eigen Ranger. Na flink wat geschuif, gewip en geknots bereiken we toch Dead vlei. Een slecht gekozen naam, blijkt gauw, want het is één van de mooiste zonet het mooiste plekje van Sossusvlei. We zijn nog net op post voor de opkomende zon in geen tijd de schaduw op de duinen overmeestert en meteen met de kleuren begint te spelen. Het lijkt wel of er wordt op de duinen een rolluik naar omhoog getrokken. Intussen zijn we alweer naar de top geklommen, al was het maar om straks de moonwalk naar beneden wat langer te maken. Zo leuk is dat en het levert zalige kiekjes op. De tijd gaat snel en de inwendige mens laat van zich horen. Aan de rand van de duinen nemen we ons ontbijt, omsingeld door vele tsjilpende vogeltjes. Vele toeristen komen pas nu aan, maar het hoofdgerecht is dan al enkele uren gepasseerd in Sossusvlei. Het heeft ons gesmaakt. Smaken doet ook de appeltaart die ons iets na de middag wordt geserveerd in Solitaire, een plaatsje met amper 92 inwoners (we hebben ze ook bijna allemaal gezien...). The middle of nowhere is het, een zakdoek groot, waar terwijl onze achterwielen Solitaire binnen rijden, onze voorwielen het dorp alweer lijken te verlaten. En toch, stoppen doet hier iedereen. Om te tanken, heet de goede uitvlucht, maar vooral om super lekkere appeltaart te eten. We krijgen stevig spul op ons bord, maar het smaakt en het kader is perfect. Nadien volgt nog een tocht van 40 km naar Rostock Ritz Lodge, een tussenstop om wat op adem te komen. We hebben intussen al 2.160 kilometer afgelegd. Wetende dat we gemiddeld een foto per kilometer nemen belooft dat bij terugkomst... De rest van de dag zal zich aan het zwembad, de hangmat en de bar afspelen. De kordate gastvrouw komt met de sleutels aandraven. 'This one is for mister Kurt and this one for mister Tops'. De Namibiërs en onze namen. We hebben ons er intussen bij neergelegd...