Vakantieliefdes, ook wij zijn er niet van gespaard gebleven. Na ons laatste ontbijt in Klein Aus slaat Cupido toe. Terwijl Lesley, Guy en Kurt plichtsbewust nog een laatste toiletbezoek plannen vooraleer een lange en moeilijke tocht naar Sesriem wacht, heeft Martine enkel oog voor Floyd. De ranke gids die haar de avond voordien ook al was opgevallen. De muggen hadden haar nochtans het gros van de nacht wakker gehouden, maar de zwarte George Clooney heeft het effect van een Energy reep. Het begint allemaal met een onschuldig, weliswaar lang gerekt praatje en helemaal op het einde volgt de verlossing. Floyd trekt richting Swakopmund, waar we hem woensdag opnieuw tegen het lijf zullen lopen. Wordt vervolgd dus... Zoals verwacht verloopt de tocht naar Sesriem niet over een pad vol rozen. Onze Ford Ranger krijgt het bij momenten hard te verduren, maar geeft geen krimp. Flink baasje! Liefst vijf uur hebben we nodig om onze nieuwe thuishaven Sossus Dune Lodge te bereiken. Een zeldzame lodge in het Namib Naukluft Park, waar het broeiend heet is en ons de rode duinen haast tegemoet lijken te lopen. Bij aankomst is de honger naar een frisse verkwikkende douche groot. Onze kamers zijn in feite hele grote luxe-tenten op palen en zelfs van onder de douche heb je een prachtig uitzicht op de duinen. Even de kraan met de C van cold op open draaien en klaar is Kees. Gesmolten Kees zal het worden want zowel de koud- als warm waterkraan laten via de regenkop gretig heet water op hoofd en lichaam vallen. Het kan ons niet afschrikken. Een half uur later zijn we immers afgedaald in de Sesriem Canyon, een pareltje natuurschoon van enkele kilometers lang, dertig meter diep en amper twee meter breed. Temperatuur ter plaatse zo'n 45 graden. Afkoeling volgt wat later, wanneer we met een gids zo'n 45 kilometer verder de Sossusduinen worden ingereden waar we mogen genieten van een schitterende zonsondergang. Loon naar werken krijgen we pas wanneer we de top van Dune 45 (alle duinen hebben een andere naam) na zo'n 150 meter hoog klimwerk hebben bereikt. Van boven zien we hoe de zon iedere duin een eigen uitzicht geeft en speelt met kleuren. Omdat de Groote Oorlog voorbij is blijven we uurtje met enkele Duitsers genieten en keuvelen op de top. En dan speeltijd! In ware moonwalk stijl dalen we de duinen in geen tijd af. Onze sympthatieke gids staat klaar met een drankje en maant aan tot stilte. De lokroep van de Barking gekko klinkt wat verderop. Het is het mannetje dat zich laat horen en op die manier de aandacht trekt van de vrouwtjes. Zijn geschreeuw levert hem telkens vier tot vijf vrouwtjes op, zo leren we. Ik troost me met de gedachte dat we niet alles van de dieren hoeven over te nemen... Het is al flink na 20u wanneer we opnieuw onze lodge bereiken. Met een stoffige en zanderige snoet schuiven we meteen de voeten onder tafel. Er is geen tijd meer voor een douche, het avondeten wacht. Niemand overigens die er van opkijkt. Dit is Afrika, weet u nog? De eenvoud en de lach zijn er belangrijker dan de uiterlijke schijn. We nemen een biertje van het vat, want de hitte van de dag heeft ons flink wat vocht doen verliezen. En plots duikt er een jakhals op enkele meters van onze tafel op. Het beestje blijft heel ons menu van bonensoep, kudu met pasta en groenten en een zoet sausje en cake met custard gretig volgen in de hoop dat er een appel uit de kast valt. Meteen na het eten trekken we naar onze lodge, nemen een douche en duiken tussen ons muskietennet snel de vanger in. De nacht belooft kort te worden...