Dag 5: stevig in de wind en moet er nog zand zijn Het is zondag en dus mag het wat meer hebben. Ook in Namibië. Heel vroeg al worden we gewekt door twee hertjes, die mocht onze terrasdeur open geweest zijn, wellicht waren komen binnengewandeld. Er staat een paard in de gang...het zou hier best kunnen in Afrika. Maar dat tikkeltje meer op zondag is voor ons een ontbijt in de woestijn. Met een flauw zonnetje en enkele hoopvolle kleine vogeltjes als het perfecte gezelschap. En voor de rest niks. Een onwaarschijnlijke stilte, zand, grassen en rotsen zo ver je kan zien. Hier of daar duikt er in de verte wel een orix of een paard op, maar verder blijft het decor kaal. Aan de zijkant van de rots, die de kamers van ons huisje met elkaar verbindt, verraden de sporen van gisterenavond zich nog. Na de sundowner met Vonkelwijn hebben we een heuse braai gehouden. Onder een indrukwekkende sterrenhemel, die in de complete duisternis van de Namib woestijn helemaal tot zijn recht komt. Het lijkt wel vuurwerk dat hoog in de lucht tot stilstand is gebracht en nooit tot ontploffing is gekomen. De dames zijn er wild van en trotseren gretig de koude, die hardnekkig de kop is komen opsteken. Dessert en koffie en nadien nog een stevig flesje rode wijn vinden binnen, dicht in de buurt van de knetterende open haard, welwillende kandidaten om met smaak naar binnen te worden gewerkt. Het aanbod overstijgt nog net niet de vraag... Intussen zitten we in onze Ford Ranger op weg naar Kolmanskop, een spookstad die al meer dan tachtig jaar verlaten ligt aan de rand van de hoofdweg richting Luderitz en steeds meer door de duinen wordt ingepalmd. Een druk op de radioknop volstaat om de bevestiging te krijgen dat in Namibië een zondag ook echt zondag is. Zo'n 85 procent van de Namibiërs zijn christenen en de zevende dag zal vandaag ook die van de rust blijken te zijn. We volgen over de radio mee de mis van tien uur. Welke opdrachten de priester zijn parochianen meegeeft is niet altijd even duidelijk, maar wij besluiten er alvast de dag van de gekke foto's van te maken. Dat lukt aardig daar in Kolmanskop, waar we in badkuipen, op een oude trein, op de schoolbanken of in de plaatselijke winkel voor flink wat hilarische kiekjes kunnen zorgen. En intussen maar zand happen, want dat vliegt je onder een hardnekkige wind voortdurend tegen het lijf. De uiteindelijke bestemming van onze dag is Luderitz, een kustplaats dat er op zondag verrassend verlaten bij ligt. Je hebt de neiging om 'hallo, is daar iemand' te roepen. Als de plaatselijke horecasector aan onze Belgische kust zich nog eens aan een zoveelste klaagzang waagt, stuur ze naar Luderitz! Met het nodige speurwerk, waar Sherlock Holmes geen klein beetje jaloers van zou worden, vinden we toch een plekje dicht bij de Atlantische Oceaan waar eten en drank voorradig is. En vooral, waar er ook gewerkt wordt. Hoewel ook dat relatief blijkt te zijn... Een half uur na onze bestelling blijkt de kip plots op, zijn er geen bananen meer (die voor alle duidelijkheid niet tot hetzelfde gerecht behoren). We redden ons met Windhoek en Tafel Lager en maken ons na goed twee uur uit de voeten. Op onze terugweg wacht immers nog een afspraak met wilde paarden. De lens van het fototoestel van Lesley heeft vooral oog voor het onderste gedeelte van het dier. Het paard met de vijf poten wordt gretig gefotografeerd. En dan snel terug naar onze lodge, waar we ons klaarmaken voor een laatste diner in Klein Aus. Met spijt in het hart gaat morgen onze tocht verder naar Sossusvlei, waar ons het zicht van de prachtige rode duinen bij zonsopgang wacht.